Długość szlaku ok. 13 km.
Z Rudki szlak prowadzi na powrót ku rzece. Obok stawu (kwitną na nim grążele żółte) zaczyna się kolejny malowniczy odcinek. W korycie rzeki progi, głazy, wyspy, czasem można zobaczyć rzadkiego zimorodka. Dochodzimy do Mlądza (w 1958 r. został przyłączony do Otwocka). Nazwa, podobnie jak pobliskiej Wólki Mlądzkiej, pochodzi” od słowa „mlącki”, co oznaczało robotnika pracującego we młynie. Idąc wzdłuż Świdra, jego lewym brzegiem, napotkamy pozostałości młyna wodnego. Wąskie ścieżki, piękne pejzaże, na zakolach niewielkie piaszczyste urwiska. Następnie rzeka przecina pasmo wydm ciągnących się wzdłuż Wisły. Nazwa Świder nie pochodzi jednak – jak mniema się powszechnie – od jego krętego biegu „świdrującego” wydmy, lecz wywodzi się z praindoeuropejskiego rdzenia „sweld” oznaczającego pierwotnie wilgoć. W języku polskim rozwinął się on w „swid” i występuje często w nazwach tyczących wód otwartych.
Następny odcinek szlaku prowadzi do Zamlądza, dzielnicy Otwocka. Stąd, przez bory sosnowe na Wydmie Świderskiej, docieramy do centrum miasta. Dalej, już w mieście Dęby Otwockie, odnajdziemy chroniony jako pomnik przyrody, fragment lasu mieszanego z bogatą florą. Wkrótce potem modernistyczny kościół z lat 1930-32. W otoczeniu szlaku liczne drewniane domy z początku XX w. z okresu rozwoju ośrodka leczniczego i letniskowego oraz neogotycka willa murowana z wieżyczką z ok. 1890 r.
Tekst: Gmina Wiązowna
